فیرگاس ادوارد اُکانر

 Feargus Edward O’Connor (1794 –1855) یک اشراف‌زادة ایرلندی و مدیر روزنامه «ستارة شمالی» Northern Star، روزنامه اصلی جنبش چارتیسم ـکه گهگداری انگلس در آن قلم می‌زد- و از رهبران تأثیرگذار جنبش بود. به خاطر توانایی بالای سخنوری و شهامتش در بیان سخنان رادیکال، محبوب‌ترین رهبر چارتیست در بین کارگران محسوب می‌شد.

جنبش چارتیسم به طور عمده به دو بخش تقسیم می‌شد: بخش «نیروی فیزیکی» و بخش «نیروی اخلاقی». با اینکه هر دوی این بخش‌ها روی اصول جنبش یعنی به دست آوردن اصلاحات در سیستم سیاسی انگلستان و حق رأی برای کارگران توافق داشتند، اما استراتژی‌شان برای رسیدن به این هدف متفاوت بود. رهبران نیروی اخلاقی که با خشونت در کلام و در عمل مخالف می‌ورزیدند، به دنبال رفرم از طرق قانونی و صلح‌آمیز بودند و ابزار این کار را هم راه‌ انداختن کمپین‌هایی در مبارزه با مفاسد اخلاقی طبقة کارگر مثل کمپین ضد الکل و …، انتشار روزنامه و جزوات و مخصوصاً نوشتن طومار اعتراضی، امضا جمع‌کردن و فرستادن آن به پارلمان می‌دانستند. در ضمن، از نظر آنها، بهبود یافتن وضع طبقة کارگر منوط بود به تعلیم و تربیت کارگران و رایج شدن اخلاقیات در بین ایشان. برعکس، نیروی فیزیکی با این مشی میانه‌روانه مخالف بود. رهبران این بخش در سخنرانی‌های خود زبانی خصم‌آمیز بکار می‌بردند و رفتار‌های خشونت‌آمیز را تشویق می‌کردند. آنها ابایی نداشتند که از بکار بردن اسلحه برای کسب مواد مندرج در منشور به عنوان آخرین هشدار به دولت صحبت کنند.

اُکانر در کنار O’Brien, Vincent, Woodhouse, McDouall, Brown, Donaldson, George Harney بخش نیروی فیزیکی جنبش را نمایندگی می‌کرد و در طول ده سال عمر چارتیسم به طور مداوم با رهبران بخش دیگر جنبش، نیروی اخلاقی، مثل ویلیام لاوِت William Lovett (1800 –1877)، دچار تنش بود. قضاوت‌های لاوت دربارة اُکانر، از او چهره‌ای خودبین، جاه‌طلب و حتی شیاد ترسیم می‌کند؛ گذشته از آمیختگی این قضاوت‌ها با غرض‌های شخصی، با تعقیب تاریخ چارتیسم با تغییرهای دائمی اُکانر و جاخالی دادن‌های غیره‌منتظره او در بزنگاه‌های تاریخی مواجه می‌شویم که این تصویر را قوت می‌بخشد که سیستم نمایندگی از همان ابتدا بستری مناسب برای ارضای غریزة حب ذات فراهم می‌کرد.